من همون جزیره بودم            خاکی صمیمی وگرم

یه عزیز درد دونه بودم          پیش چشم موجا 

یه نگین سبز خالص             روی انگشتر دریا

تا که یه روز تو رسیدی         توی قلبم پا گذاشتی

غصه های عاشقی رو تو وجودم جا گذاشتی        زیر رگبار نگاهت

دلم انگار زیر رو شد            برای داشتن عشقت

همه جونم آرزو شد            تا نفس کشیدی انگار

نفسم برید تو سینه           ابر و باد دریا گفتن

حس عاشقی همینه         اومدی تو سر نوشتم

بی بهونه پا گذاشتی       اما تا قایقی اومد

از من ودلم گذشتی       رفتی با قایق عشقت

سوی روشنی فردا      من ودلم نشستیم

چشم به راحت لب دریا      دیگه رو خاک وجودم 

نه گلی هست نه درختی      لحظه های بی تو بودن

میگذره اما به سختی        دل تنها وغریبم

داره این گوشه میمره       ولی حتی وقت مردن

باز سراغتو میگیره         می رسه روزی که دیگه

قعر دریا میشه خونم      اما تو دریای عشقت

باز یه گوشه می مونه.............

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: